(tijdens dit interview heeft de oudste zoon Nihat vaak geholpen met tolken).
Süleyman Kahveci is geboren dd. 25-3-1942. Ayse Kahveci is geboren 3-5-1950.
Ze zijn getrouwd in het jaar 1968 en samen hebben ze 4 kinderen,nl.
Nihat (40 jaar):zelfstandig ondernemer van een detacheringsbedrijf
Nese (38 jaar) :financieel medewerkster
Nejla (36 jaar) : e-commerce medewerkster
Dogan (29 jaar) : zelfstandig ondernemer marketing tools t.b.v. makelaardij
De heer en mevrouw Kahveci zijn de trotse grootouders van 6 kleinkinderen. Ze wonen nu aan de Gielenhofweg 34 in Egchel.
Süleyman zegt dat zijn kinderen op school flink hun best moesten doen om zeker te zijn van minimaal een kantoorbaan, omdat hij zelf wist hoe zwaar het werk in een fabriek was.
Opleiding:
Zowel Süleyman als Ayse hebben in Turkije de lagere school gevolgd en daarna moesten ze thuis meewerken op de boerderij.
(hun ouders leefden beiden van het houden van koeien en schapen).
Beroep:
Hij is begonnen als fabrieksarbeider bij kippenslachterij van der Linden en Co in Beringe en is daarna aan de slag gegaan in een metaalgieterij in Maasbree. Zij heeft veel gewerkt bij de plaatselijke tuinders.
In welk jaar zijn jullie naar Nederland gekomen?
Ik ben in 1966 eerst alleen naar Nederland gekomen als gastarbeider. In 1968 zijn we in Turkije getrouwd en 2 jaar later is mijn vrouw in Nederland komen wonen.
In tegenstelling tot nu was het in de zestiger jaren moeilijk om je aan te passen vanwege de taal en de cultuur. Je had niemand aan wie je iets kon vragen. Anno 2012 is dit heel wat gemakkelijker, denk maar eens aan de inburgeringscursussen en veel meer landgenoten op wie je kunt terugvallen.
De collega’s bij van der Linden en Co vroegen zich af hoe Turken eruit zagen. Waren het misschien buitenaardse wezens met hoorntjes? Maar bij de eerste contacten zagen ze dat Turken ook maar gewone mensen waren.
Hoe zijn jullie uitgerekend in Egchel terechtgekomen?
In de jaren zestig ben ik eerst naar Parijs gegaan en van daaruit naar Heusden-Zolder in België waar mijn broer woonde .Deze had gehoord, dat er in Beringe werk te vinden was in de kippenslachterij. Daar hadden we eerst in een klein pensionnetje een onderkomen. Daarna hebben we 8 jaar in Panningen op de Ninnesweg gewoond, alvorens we een huurhuis aangeboden kregen in Egchel. Hier wilden we aanvankelijk niet naar toe, omdat we meenden, dat er in dit dorpje geen school was.
Kostte het veel moeite om als enige buitenlandse familie te integreren in Egchel?
Het was in het begin heel moeilijk. Egchel was een heel gesloten gemeenschap en het kostte veel moeite om contact te krijgen of te maken. Het was zelfs zo moeilijk, dat we getwijfeld hebben om terug te gaan naar Turkije, maar vanwege de opleiding van de kinderen zijn we hier gebleven. Heel veel hulp en steun hebben we in die tijd gehad van Sjeng van Knippenberg en Kees en Marga Akkermans.
Omdat de resultaten van onze kinderen op school zo goed waren, hebben we besloten om de opleidingen van alle 4 de kinderen hier te laten afronden. Na verloop van tijd zijn de mensen van Egchel aan ons gewend en wij aan hen en hebben we een innige band opgebouwd.
Wat is meegevallen bij de integratie ?
Het goed- of zelfs overgeorganiseerde systeem in Nederland wat betreft gezondheidszorg en onderwijs. In Turkije is dit heel anders; daar valt het tegen , omdat we nu gewend zijn aan het Nederlandse systeem.
Jullie zijn vaker voor een langere periode terug in Turkije. Wat missen jullie dan daar?
We hebben dan vaak heimwee naar onze kinderen en kleinkinderen en onze buurtgenoten. Nederland is eigenlijk ons “thuis”, want we wonen er nu al bijna 50 jaar. We bezitten zowel de Turkse als Nederlandse nationaliteit, wat inhoud dat we ook in Nederland en Turkije mogen stemmen. Ons motto is: je stemrecht is een stemplicht. Zo zijn we meestal als een van de eersten in het stemlokaal bij Manders.
Wat missen jullie hier in Egchel?
Onze familie in Turkije en het mooie weer. Ieder land heeft wel zijn eigen unieke eigenschappen.
Wat zijn jullie hobby’s ?
Süleyman:Ik kan me uren vermaken met tuinieren en het verzorgen van de kippen en de ganzen. Ook geniet ik van het samen spelen met mijn kleinkinderen. Tussen de middag zijn er iedere schooldag 4 kleinkinderen om samen mee te eten. Verder hou ik van lezen en tv-kijken (speciaal Nederlands en Turks voetbal en het nieuws). Ik vind het ook prettig dat ik een fijne omgang heb met de buren.
Ayse:mijn hobby’s zijn:tuinieren,handwerken,lezen en koken voor de hele familie.
Wensen voor de toekomst ?
Dat we nog lang in goede gezondheid mogen leven en dat het goed gaat met onze kinderen en kleinkinderen.
Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.
Laatste woord:
We zijn al wat ouder, we hebben al heel wat meegemaakt, we hebben moeilijkheden overwonnen om een plek te krijgen in deze maatschappij. Het belangrijkste is, dat de kinderen een goede plek in deze maatschappij gekregen hebben.
We hopen , dat de mensen, waar dan ook op deze wereld in goede gezondheid en vrede met elkaar kunnen samenleven.
Dit interview werd afgenomen op 30 maart 2012 door Ves Wilms