Toen ik op 20 september jl. aanbelde bij Kempstraat 13 zag ik bij de voordeur een tegeltje met de volgende tekst:
Wie hier als vriend naar binnen gaat, komt nooit te vroeg, maar steeds te laat. Nadat ik die avond het interview had afgenomen besefte ik, dat ik te laat was gekomen.
Riet is geboren op 11-11-1942 in Aarle-Rixtel. Haar meisjesnaam is Riet Schrama. Ze komt uit een boerengezin als oudste van 7 kinderen.
Ze is in het jaar 1965 getrouwd met Hein. Eerst woonden ze in Panningen (Bernhardstraat en Scharenweg). Ze zochten een plekje om te wonen met flink wat grond eromheen en dat hebben ze in 1976 gevonden in Egchel, alwaar Hein zich kon uitleven met het werken in de tuin.
Ze zijn uit Noord-Brabant vertrokken wegens verbetering van werk (industrieterrein Panningen). Samen hebben ze drie kinderen gekregen, te weten Twan (44), Linda (43) en Bart (31). Hein is helaas te vroeg gestorven in het jaar 2005 op 63- jarige leeftijd. Riet heeft 4 kleinkinderen (3 jongens en 1 meisje).
OPLEIDING:
Allereerst ben ik naar de bewaarschool gegaan bij de zusters. Vervolgens heb ik de lagere school doorlopen. Toen ben ik naar de MULO (bij de zusters) gegaan. Daar heb ik ook mijn typediploma gehaald. Verder heb ik in de avonduren mijn kruideniersvakdiploma, middenstandsdiploma en horecadiploma gehaald.
Linda en Rob
Daan en Sien
Twan en Suzan
De Kinderen Nick en Sam
BEROEP:
Als eerste moest ik van mijn moeder poetsen leren in Horst bij Berkele Heem. Ik was daar als jonge meid intern (alweer bij de zusters !!). Daar had ik het vlug gezien. Ik wilde geen zuster worden !! In Helmond ben ik daarna op kantoor gaan werken bij een grossier in levensmiddelen. Het beviel me daar goed. Het was in die tijd heel normaal, dat er ook zaterdags nog gewerkt moest worden. Ik heb ook nog in een kruidenierswinkel gewerkt. Het was een winkel , waar de mensen met een boekje kwamen, waarin alles opgeschreven werd en 1 keer per week betaalden ze de rekening. Het contact met de klanten heb ik als heel fijn ervaren. Ik heb nog een tijdje gewerkt in Haarlem als loonadministratice. Hein kon een baan krijgen in Panningen en toen zijn we getrouwd en in Panningen gaan wonen. Het was in die tijd nog niet zo ingeburgerd, dat getrouwde vrouwen werkten. Ik kon een baan krijgen in Venlo als verkoopmedewerkster.
In 1968 is Twan geboren, in 1969 Linda en in 1980 Bart. In deze jaren kwam er een omslag in denken over de maatschappij, waar ook kinderopvang aan de orde kwam. We hebben toen met andere deskundige mensen een peuterspeelzaal opgericht in Panningen. Men zei: dat is voor luie moeders ! Hier heb ik gewerkt als vrijwilliger. Omdat ik toch nog wat meer onder handen wilde hebben, heb ik gereageerd op een advertentie in ’t Bledje, waar het bestuur van de Middenstand een secretaresse vroeg. Dat heb ik 25 jaar met veel plezier gedaan. Ik ben hiermee gestopt, omdat het steeds zakelijker werd en het sociale steeds minder. Door dit werk heb ik veel winkeliers leren kennen, die af en toe een beroep op me deden om tijdelijk in te vallen in verschillende winkels. Ook ben ik nog twaalf en een half jaar met veel plezier gastvrouw Horeca geweest in cultureel centrum de Maaspoort in Venlo. Daarna ben ik vrijwilliger geworden bij het VVV-kantoor in Helden. Na het overlijden van Hein heb ik nog in Panningen in een modezaak gewerkt. In Egchel heb ik ook nog op allerlei gebieden vrijwilligerswerk verricht, o.a. op school, kindervakantiewerk, gemeenschapshuis ’t Erf en de liturgiegroep.
In alles wat ik gedaan heb, stond het contact met de mensen bovenaan.
Bart en zijn vriendin Paulien
HOBBY’S:
Ik ben bij een 50plus wandelclub, waarmee we iedere week een leuke tocht maken van 12 tot 15 kilometer, uitgezet door een lid van onze club. Zo komen we op de mooiste plekjes van Noord en Midden Limburg. Er wordt tijdens het wandelen heel wat afgepraat en gelachen. Fietsen vind ik ook leuk, maar als je alleen bent, komt dit er niet zo veel van.
Een van de dingen, die ik graag mag doen is het bezoeken van een theater. Hierdoor ben ik ook af en toe gastvrouw (vrijwilliger) bij Dok 6 geworden. Ik vind dat prachtig om te doen, want je treft hier altijd mensen, die goed gehumeurd zijn.
Vroeger waren de vakantiereizen met Hein en de kinderen geweldig. Nu is dat wezenlijk anders. Uiteraard kan ik ook met volle teugen genieten van mijn kinderen en kleinkinderen.
Winkelen met vriendinnen (shoppen noemen ze dat tegenwoordig) en daarna een hapje eten, doe ik graag. Voor mij is de krant, tijdschriften en af en toe een mooi boek lezen heel ontspannend. Het bezoeken van rommelmarkten is ook een van mijn liefhebberijen. Het zorgen, dat het in en om het huis gezellig is, vind ik leuk om te doen. Tenslotte is zwemmen ook een hobby van mij.
TOEKOMST:
Als ik aan de toekomst denk, dan hoop ik nog lang gezond en onafhankelijk te blijven en verder denk ik er niet te veel over na. Bij de buitendeur hangt een tegeltje met de volgende tekst:
“Ga nooit heen zonder te groeten
Ga nooit heen zonder een zoen
Wie het noodlot zal ontmoeten
Kan het morgen niet meer doen
Ga nooit weg zonder te praten
Dat doet soms een hart zo’n pijn
Wat je ’s morgens hebt verlaten
Kan er ’s avonds niet meer zijn”.
Deze tekst heeft voor mij een bijzondere en diepe betekenis.
LAATSTE WOORD:
Na 70 jaar terugkijken mogen we toch echt niet klagen. Er waren goede en slechte dagen. De tekst op het geborduurde schilderijtje van mijn moeder zegt: “Vergeet de mooie dagen niet”.
Dit interview werd op 20 september 2012 afgenomen door Ves Wilms